Witold Simon

Czynniki motywacyjne a wynik psychoterapii             335-352

Motivational factors and the psychotherapeutic change             335-352

Streszczenie

Cel badania: Celem projektu było zbadanie stabilności motywacji do psychoterapii oraz związku pomiędzy motywacją a poprawą kliniczną. Narzędzia: Dane uzyskano od 274 pacjentów. Kluczowym narzędziem był Kwestionariusz Motywacji, mierzący cztery czynniki: bezradność, aktywność, zagrożenie, krzywdę. Pacjenci wypełniali również: Kwestionariusz Objawów, Test Przymiotnikowy, Kwestionariusz Orientacji Życiowej. Wyniki: Motywacja okazała się ważnym, ale nie dominującym, czynnikiem wpływającym na wynik psychoterapii. Motywacja wykazała większy wpływ na poziom objawów na etapie przyjęcia do kliniki, natomiast czynniki osobowościowe miały większy wpływ na końcu leczenia. Bezradność, krzywda i zagrożenie stopniowo się zmniejszały zarówno w okresie oczekiwania na terapię oraz podczas terapii. Poziom czynnika aktywności wzrastał stopniowo w czasie leczenia, równolegle do zmniejszającego się nasilenia poszczególnych grup objawów. Czynnik bezradności odgrywał dominującą rolę przy kwalifikacji i na początku leczenia. Wnioski: Zdolność do bycia aktywnym może być ważnym predyktorem zmiany zachodzącej w wyniku psychoterapii. Rola bezradności na początku leczenia może być postrzegana jako bezsilność pacjenta w obliczu intensywnych objawów.

Summary

Aim. The purpose of the study was to investigate the stability of motivation to psychotherapy

and the relationship between motivation and clinical improvement.

Methods The data were collected from 274 patients. As the key questionnaire, we used the Questionnaire of Motivation, measuring four factors: helplessness, activity, sense of wrong, sense of threat. Three other questionnaires were applied: Hopkins Symptoms Check List, Adjective Check List, Sense of Coherence.

Results. Motivation was found an important, but not a dominant factor influencing the psychotherapy outcome. Motivation showed the strongest influence on symptom level at the time of admission to the clinic. The personality variables had stronger influence at the end of the treatment. Helplessness, sense of wrong and sense of threat showed a steady decline both during the waiting list period and during the therapy. The level of activity factor rosed significantly during the treatment, parallel to the clinical improvement. The helplessness motivational factor was predominant at both pre-treatment occasions.

Conclusions. The ability to being active was an important predictor of psychotherapeutic change. The role of helplessness at the beginning of the treatment may be considered as powerlessness in the face of intensity of symptoms.