CIĄG DALSZY 2

Ciało a emocje -ćwiczenia ruchowo - relaksacyjne.

Perun Joanna  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 w Krakowie

Ślósarczyk Krzysztof  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 w Krakowie

Autorzy warsztatu "Ciało a emocje -ćwiczenia ruchowo-relaksacyjne" pracują na oddziale stacjonarnym Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie z grupą pacjentów homogenną jeżeli chodzi o fazę rozwojową a zróżnicowaną jeżeli chodzi o diagnozę: zaburzenia jedzenia, zaburzenia psychotyczne, lękowe, organiczne , zaburzenia zachowania i inne. Praca wychowawczo-terapeutyczna dostosowana jest do konkretnych zaburzeń. Prowadzący przedstawią zajęcia relaksacyjno-ruchowe: zajęcia z piłkami rehabilitacyjnymi dla pacjentów z zaburzeniami jedzenia oraz zajęcia relaksacyjne dla szerszej grupy pacjentów. W programie warsztatów proponują pokaz zajęć zarejestrowanych na taśmie wideo. Pierwsze zajęcia będą trwały 20 min., drugie 30 min.

Zaburzenia zachowania - leczyć czy wychowywać?

Pietraszczyk-Kędziora Bożena  Klinika Psychiatrii Rozwojowej, Zaburzeń Psychotycznych i Wieku Podeszłego AM w Gdańsku

Łucka Izabela, Fryze Monika, Sumiła Anita, Cebella Aleksandra, Dziemian Anna   Klinika Psychiatrii Rozwojowej, Zaburzeń Psychotycznych i Wieku Podeszłego AM w Gdańsku

Celem pracy jest przyjrzenie się uwarunkowaniom osobistym, rodzinnym i środowiskowym pacjentów hospitalizowanych z rozpoznaniem zaburzeń zachowania oraz ostateczna weryfikacja wstępnej diagnozy. Praca jest głosem w dyskusji dotyczącej zaburzeń zachowania jako jednej z kategorii diagnostycznych zawartych w obecnie obowiązujących klasyfikacjach chorób, w kontekście narastającej liczby pacjentów z takim rozpoznaniem zgłaszanych do leczenia psychiatrycznego. W naszych obserwacjach zwracamy uwagę na złożony obraz tego zaburzenia, które postrzegamy i rozpatrujemy wielowarstwowo. Rozpoznanie zaburzeń zachowania powinno być traktowane jako diagnoza wstępna - kryjąca w sobie często inne, wymagające leczenia psychiatrycznego zaburzenia, lub będąca maską problemów rodzinnych, wychowawczych i szkolnych

Wpływ postaw lekarskich na efektywność współpracy z rodzicami dzieci leczonych z powodu choroby przewlekłej w ICZMP

Pilarz E.  Samodzielna Pracownia Psychologii Klinicznej ICZMP

Tkaczyk M.  Klinika Nefrologii i Dializoterapii ICZMP

Stempień J.  Instytut Socjologii, Uniwersytet Łódzki

Cel: celem pracy było poznanie sposobów postępowania lekarzy w celu zwiększenia efektywności w kontakcie z rodzicami dzieci przewlekle chorych oraz trudności pojawiających się we wspólnej ich współpracy. Grupa badawcza: w badaniu wzięło udział 6 lekarzy pracujących w klinice nefrologii i dializoterapii ICZMP w Łodzi opiekujących się dziećmi chorymi z powodu zespołu nerczycowego. Metody badawcze: z każdym z lekarzy został przeprowadzony strukturalizowany wywiad Wyniki: 1. Lekarze używają w rozmowie zbyt trudnych dla rodziców określeń, brakuje im umiejętności dostosowania słownictwa do rodziców, brakuje im wiedzy na temat przekazywania informacji o chorobie 2.Lekarze zauważają, że rodzice często się wstydzą zadawać pytania, dlatego powtarzają informację kilkakrotnie 3.Rodzice szczególnie słabiej wykształceni i ubożsi nie stosują się do zaleceń( nie stać ich na wykupienie leków, kierują się przesądami i stereotypami, nie zdają sobie sprawy z konsekwencji swojego postępowania) 4.Lekarze wskazują konieczność pracy nad zaufaniem rodziców 5.Rodzice oczekują zainteresowania ze strony lekarzy ich życiem prywatnym( szkołą dziecka, kontaktami z rówieśnikami). 6.Rodzice są zniecierpliwieni ciągłymi przyjazdami na wizyty, czasami zaniedbują kontrolne badania.

Zmiana częstości konsultacji z powodu zaburzeń odżywiania się w Krakowskiej Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży w latach 1988 - 2004

Pilecki Maciej  Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ

Nowak Agnieszka 

Zdenkowska-Pilecka Magdalena  Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ

Kontekst podjęcia badań: W poczuciu zarówno klinicystów jak i szerszej opinii publicznej zaburzenia odżywania się wśród dziewcząt stanowią jedną z najszybciej narastających grup zaburzeń psychicznych wieku rozwojowego w Polsce. Przekonanie to w ograniczonym jednak stopniu oparte jest na rzetelnych badaniach naukowych. Stąd też szczególnego znaczenia nabierają badania analizujące dane rejestrów medycznych. Pozwalają one bowiem odnieść się do hipotezy o narastaniu zjawiska jak i podjąć próbę opisu dynamiki jego narastania oraz cech mu towarzyszących. Materiał i metoda: W badaniu analizowane były przyczyny pierwszorazowych konsultacji dziewcząt w wieku 12-21 lat zgłaszających się do ambulatorium przyklinicznego Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży w Krakowie w latach 1988, 1996, 2000 oraz 2004. Dodatkowo analizowana była dynamika zmian częstości konsultacji w powiązaniu z takimi zmiennymi jak: wiek zgłoszenia, miejsce zamieszkania. W badaniu uwzględnione zostały dane z kart ambulatoryjnych 788 pacjentów. Wyniki: Częstość pierwszorazowych konsultacji z powodu zaburzeń odżywania się w liczbach bezwzględnych zwiększyła się z 5 w 1988 do 90 w roku 2004. W roku 2004 z powodu zaburzeń odżywania się konsultowanych było 29,4% pacjentek ambulatorium kliniki. Stanowi to w porównaniu z innymi kategoriami diagnostycznymi najwyższy wzrost zarówno w liczbach bezwzględnych jak i procentowy. Pacjentki z zaburzeniami odżywania się bez względu na rok konsultacji nie okazały się różnić od dziewcząt z innymi rozpoznaniami w zakresie miejsca zamieszkania (wieś, miasto), liczebności populacji w miejscu zamieszkania. Brak było istotnej statystycznie zależności pomiędzy narastaniem częstości rozpoznawania zaburzeń a powyższymi zmiennymi. Dyskusja: Uzyskane wyniki, pomimo szeregu wątpliwości merytorycznych i metodologicznych w dużej mierze mogą być interpretowane jako związane z narastaniem częstości występowania zaburzeń odżywania się.

Badania nad skutecznością warsztatów edukacyjnych dla nauczycieli dotyczących metod pracy z dzieckiem z ADHD, które przeprowadzono w warszawskich szkołach.

Pisula Agnieszka  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie

Kozińska Joanna  Akademia Pedagogiki im  M  Grzegorzewskiej w Warszawie

Kołakowski Artur  Centrum CBT

Warunkiem odniesienia sukcesu w szkole przez dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej jest wiedza nauczyciela dotycząca ADHD. Jedną z metod psychoedukacji i uczenia stosowania modyfikacji behawioralnych są warsztaty. Warsztaty dla rodziców dzieci nadpobudliwych mają już wiele badań dowodzących ich skuteczności. Autorzy postanowili zbadać skuteczność oddziaływania jakimi są warsztaty dla rad pedagogicznych. W okresie od października do grudnia 2005 przeszkolono 7 szkół warszawskich w tym 272 nauczycieli i 24 psychologów i pedagogów z tych szkół podczas 15 godzinnych warsztatów pt. "Dziecko trudne - skuteczne metody pracy". Celem badania było ustalenie czy wiedza nauczycieli nt. ADHD zwiększa się po takich warsztatach, oraz czy wpływają one na zmniejszenie trudności nauczycieli w pracy z trudnym dzieckiem, zwiększają poczucie kompetencji, zadowolenia z pracy. Metoda: nauczyciele byli 3-krotnie poddani badaniu: przed szkoleniem, tuż po szkoleniu i 3 miesiące po szkoleniu. Wypełniali test wiedzy o ADHD oraz baterię skal psychologicznych (kwestionariusz SOC, GHQ, SWLS, GSES), a także na koniec szkolenia ankietę ewaluacyjną. Wnioski: Szkolenia przeprowadzone wśród rad pedagogicznych przyniosły wzrost wiedzy o ADHD. Osiągnięty poziom wiedzy utrzymywał się trwale przez kolejne miesiące. Obserwowano wzrost poczucia kompetencji, satysfakcji z życia i poprawę ogólnego samopoczucia nauczycieli przed i po szkoleniu, część zmian utrzymywało się również w 3 miesiące po szkoleniu. Ważnym aspektem wydaje się tworzenie możliwości stałego wsparcia nauczyciela w jego pracy z trudnymi uczniami. Rozwiązaniem mogłyby być okresowe spotkania typu "booster", lub grupy wsparcia dla nauczycieli.

Postrzeganie grup zawodowych w zespole wieloprofesjonalnym

Pławecka Halina  Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ

Halberda Grażyna  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Szeremeta Jacek  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Postrzeganie grup zawodowych w zespole wieloprofesjonalnym Plakat jest próbą ujęcia doświadczeń współpracy zespołu terapeutycznego Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ w leczeniu pacjentów. Zespół terapeutyczny stanowi grupę specjalistów reprezentujących różne profesje; tworzą go lekarze, pielęgniarki, sanitariuszki, psychologowie, socjolog, zespół nauczycieli i wychowawców. Zespół realizuje proces leczenia ; ustalając zakres wspólnych działań i związanych i z nimi indywidualnych obowiązków dzieli się zadaniami i odpowiedzialnością ; równocześnie pomiędzy elementami tego zespołu wytwarzają się wielorakie relacje...ważne są terapeutyczne aspekty kontaktu pacjenta z różnymi osobami współtworzącymi środowisko terapeutyczne i jego klimat...

Terapia zintegrowana - rozważania wokół łączenia form i kierunków terapeutycznych.

Popek Lidia  PZP dla Dzieci i Młodzieży SWZPZPOP w Warszawie

Derezińska Ida  PZP dla Dzieci i Młodzieży SWZPZPOP

Warsztat prezentuje integracyjne podejście w pracy terapeutycznej z pacjentami z zaburzeniami odżywiania, depresyjnymi, lękowymi w warunkach PZP dla Dz. i Mł. Przebieg warsztatu: 1. Wstęp teoretyczny dotyczący omawianych zagadnień. 2. Przykłady kliniczne. 3. Dyskusja

Ocena wpływu parametrów klnicznych i cech systemu rodzinnego na wczesną poprawę u pacjentów hospitalizowanych z rozpoznaniem psychoz z kręgu schizofrenicznego

Potocki Paweł  Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN

Celem badania była ocena wartości prognostycznej zmiennych klinicznych i rodzinnych dla wczesnej poprawy w psychozach młodzieżowych u 49 pacjentów hospitalizowanych w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN z rozpoznaniem psychoz z kręgu diagnostycznego F20-F29. Pacjenci byli badani w momencie rozpoczęcia i zakończenia hospitalizacji (PANSS, Calgary, CGI, PAS), w trakcie hospitalizacji wykonywano bad. EEG, CT mózgu, oceniano system rodzinny (KOR wg Cierpki) oraz zebramno dokoładne dane z wywiadu (objawy zwiastunowe, dane socjodemograficzne). Oceniano także rozwój i psychopatologię rozwojową (kwestionariusz własny). Wykryto istotne korelacje pomiędzy całościową psychopatologią po 7 r. ż., cechami obrozu klinicznego przy przyjęciu, cechami systemu rodzinnego, rozpoznaniem wstępnym, a poprawą mierzoną długością hospitalizacji, ilością kuracji neurolpetycznych i stosowaniem dodatkowego leczenia.

"Szukając siebie" Profil rozpoznań i przebieg terapii u młodzieży leczonej w Dziennym Oddziale Psychiatrycznym dla Dzieci i Młodzieży w Gliwicach.

Sitnik Katarzyna  Dzienny Oddział Psychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży, NZOZ Feniks w Gliwicach, Zakład Psychologii, Śląska Akademia Medyczna w Katowicach

Kapinos-Gorczyca Agnieszka  Dzienny Oddział Psychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży, NZOZ Feniks w Gliwicach

Gorczyca Piotr  Dzienny Oddział Psychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży, NZOZ Feniks w Gliwicach, Katedra i Oddział Kliniczny Psychiatrii, Śląska Akademia Medyczna w Katowicach

Zmiany są nieodłącznym elementem życia ludzkiego. Szczególnego znaczenia nabierają one w okresie późnego dzieciństwa i adolescencji, gdy dorastający człowiek coraz intensywniej doświadcza potrzeby określenia tego "kim jest" i "dokąd zmierza". Występujące wówczas sprzężenie przemian biologicznych, osobowościowych i psychospołecznych stanowi swoisty kryzys, w którym granica między tym, co rozwojowe a tym, co dysfunkcjonalne okazuje się bardzo cienka. Poniższa praca stanowi prezentację pracy Dziennego Oddziału Psychiatrycznego dla Dzieci i Młodzieży przy NZOZ "Feniks" w Gliwicach, który jest jedyną przyjmującą osoby poniżej 18 roku życia placówką dziennego pobytu na terenie województwa śląskiego. Obecnie w Oddziale przebywa 18 osób. Przyjmowani do Oddziału młodzi pacjenci podzieleni są na dwie grupy wiekowe: 8-13 lat oraz 14-18 lat. W grupie młodzieżowej odnaleźć można szeroki profil rozpoznań - od zespołu paranoidalnego poprzez zaburzenia afektywne, zaburzenia lękowe, zaburzenia emocjonalne i zachowania, zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) aż do całościowych zaburzeń rozwojowych (najczęściej zespół Aspergera). Tak zróżnicowana grupa daje młodym pacjentom możliwość konfrontacji z różnymi problemami i wzajemną pomoc w ich zrozumieniu i rozwiązywaniu. Zasadniczym celem oddziaływań terapeutycznych na Dziennym Oddziale jest praca nakierowana na samopoznanie, nabycie konstruktywnych sposobów rozwiązywania własnych trudności oraz rozwiązanie problematyki kryzysu adolescencji. W szczególności program obejmuje: wsparcie w kształtowaniu zintegrowanego obrazu siebie; rozwój umiejętności rozpoznawania i ekspresji własnych potrzeb i emocji; rozwój empatii; nabywanie zdolności radzenia sobie z własnymi stanami emocjonalnymi, stresem i konfliktami wewnętrznymi; ćwiczenie umiejętności identyfikowania i korzystania z własnych zasobów oraz rozwój kompetencji społecznych i umiejętności interpersonalnych. Główną formą oddziaływań terapeutycznych jest psychoterapia grupowa, oparta na idei społeczności i kontraktu terapeutycznego. Wśród stosowanych metod szczególne miejsce zajmują grupy wielorodzinne prowadzone w nurcie systemowym.

Wypłyń na głębię...? - miejsce terapii poznawczo behawioralnej w praktyce stacjonarnego oddziału psychiatrii dziecięcej i młodzieżowej.

Srebnicki Tomasz  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM

Bryńska Anita  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM

Spośród wielomodalnych oddziaływań stosowanych na dziecięcych oddziałach psychiatrycznych, terapia poznawczo - behawioralna (CBT) jest, według światowego piśmiennictwa, obok farmakoterapii i terapii systemowej jedną z najbardziej uznanych form pracy z młodym pacjentem. Terapia poznawczo-behawioralna należy do grupy szkół terapeutycznych tworzących formy oddziaływań w oparciu o dowody naukowe. ( tzw. evidence based psychotheraphy). Istnieje wiele wyników badań empirycznych uzasadniających stosowanie CBT przy leczeniu zaburzeń typowych dla wieku rozwojowego. Do ewidentnych zalet terapii CBT należą: krótkoterminowość, ustrukturalizowane protokoły terapeutyczne a także bogaty wachlarz technik zrozumiałych dla młodego pacjenta. Należy podkreślić jednak, że mimo niewątpliwych zalet, doświadczony terapeuta dostrzeże ograniczenia tej formy terapii. Wypływają one z podstawowych założeń CBT a także ze specyfiki pracy z dziećmi i młodzieżą. Dogmatyczne przywiązanie do typowego dla CBT sposobu pracy bez uwzględnienia pewnych istotnych zmiennych, może skutkować mniejszą od zakładanej poprawą. Celem niniejszej prezentacji jest próba określenia miejsca terapii poznawczo-behawioralnej w praktyce stacjonarnego oddziału psychiatrii dziecięcej i młodzieżowej w oparciu o dane z literatury oraz doświadczenia zespołu terapeutycznego Kliniki Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie.

Diagnoza zaburzenia afektywnego dwubiegunowego u dzieci i młodzieży czyli piekielny pięciokąt.

Stawicka Elżbieta  klinika psychiatrii wieku rozwojowego akademii medycznej w warszawie

Witkowska Magdalena  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego Akademii Medycznej w Warszawie

Wolańczyk Tomasz  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego Akademii Medycznej w Warszawie

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe u dzieci i młodzieży rozpoznaje się na podstawie kryteriów obowiązujących dla dorosłych. Nie jest to jednak tożsame z istnieniem takich samych objawów zaburzenia w różnych grupach wiekowych. Faktem jest duża zmienność obrazów klinicznych manii dziecięcej. Różnice w przebiegu choroby, czasie trwania epizodów, ale co najistotniejsze duża liczba różnorodnych objawów niecharakterystycznych dla powyższego rozpoznania, lecz występujących w wielu zaburzeniach okresu dzieciństwa i adolescencji powoduje znaczne trudności diagnostyczne. Niniejsze wystąpienie jest próbą przedstawienia typowych objawów manii dziecięcej i rozważenia możliwości postawienia diagnoz słusznych pod względem spełnienia kryteriów na podstawie klasyfikacji ICD-10, nie będących jednakże w pełni odpowiadającymi zaburzeniu pacjenta. Przyglądając się klasyfikacji ICD-10 u dziecka z typowymi objawami manii istnieje możliwość rozpoznania aż pięciu diagnoz: zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, poważnych i opozycyjno- buntowniczych zaburzeń zachowania, psychozy schizofrenicznej lub zaburzenia schizoafektywnego, nadużywania substancji psychoaktywnych, czy wreszcie manii. Nasuwa to wątpliwości, czy mania dziecięca to zaburzenie o tak dużym odsetku współchorobowości jak jest to opisywane w literaturze (np. 90% dzieci z manią ma diagnozę ADHD), czy jest to związane z problemem nakładania objawów w klasyfikacji. Wnioski: obecne kryteria diagnostyczne manii dziecięcej nie odpowiadają specyfice objawów charakterystycznych dla populacji dzieci i adolescentów. Na podstawie kryteriów ICD-10 możliwe jest postawienie pacjentowi z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym wielu diagnoz nie będących wiarygodnymi klinicznie, czego skutkiem może być nieadekwatna pomoc terapeutyczna.

Komunikacja wewnątrzrodzinna i jej wpływ na rokowanie w zaburzeniach psychicznych u adolescentów.

Sumiła Anita  Klinika Psychiatrii Rozwojowej, Zaburzeń Psychotycznych i Wieku Podeszłego AMG

Okres adolescencji cechują złożone procesy zarówno biologiczne, jak i psychiczne. W tym czasie młody człowiek przygotowuje się do samodzielnego życia korzystając z doświadczeń wyniesionych z domu oraz z umiejętności, które na nowo zdobywa. Od poczęcia rozwój osoby uwarunkowany jest przez właściwości systemu rodzinnego. To, w jaki sposób kształtują się relacje pomiędzy członkami tego systemu , wpływa na umiejętność kierowania swoimi emocjami i zachowaniami przez dziecko w różnych sytuacjach życiowych. Jednym z cech tego systemu jest komunikacja rodzinna. Celem przedstawianych badań jest ukazanie związku pomiędzy komunikacją mierzoną za pomocą Kwestionariusza Komunikacji Wewnątrzrodzinnej a obrazem psychopatologicznym wśród pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Dziecięco - Młodzieżowym Kliniki Psychiatrii Rozwojowej, Zaburzeń Psychotycznych i Wieku Podeszłego AMG. Przeprowadzone badania są też próbą znalezienia powiązania pomiędzy komunikacją wewnątrzrodzinną a rokowaniem u chorującej na zaburzenia psychiczne młodzieży.

Postawy rodzicielskie i ich wpływ na rokowanie w zaburzeniach psychicznych u adolescentów.

Sumiła Anita  Klinika Psychiatrii Rozwojowej, Zaburzeń Psychotycznych i Wieku Podeszłego AMG

Kształtowaniem tożsamości i dokonywanie separacji oraz indywiduacji stanowi kluczowe zadanie dla okresu adolescencji. Znaczący wpływ na te procesy mają zarówno czynniki biologiczne, jak i środowiskowo - kulturowe. To, w jaki sposób młody człowiek zbuduje swoją tożsamość, jest zależne od zachowań m.in. jego rodziców. Styl rodzicielski tworzy emocjonalne środowisko, w którym wzrasta i rozwija się dziecko. Celem przedstawianych badań jest ukazanie związku pomiędzy postawą rodzicielską (badaną za pomocą Skali Postaw Rodzicielskich) a obrazem psychopatologicznym i rokowaniem u młodzieży hospitalizowanej psychiatrycznie na Oddziale Dziecięco - Młodzieżowych kliniki Psychiatrii Rozwojowej, Zaburzeń Psychotycznych i Wieku podeszłego AMG.

Skuteczność leczenia atomoksetyną dzieci i młodzieży z rozpoznaniem ADHD w zależności od czasu trwania terapii

Sutton Virginia, Milton Denai, Ruff Dustin   Lilly Research Laboratories, Indianapolis, IN, USA

Dębowska Grażyna  Dział Medyczny, Eli Lilly Polska, Warszawa

Allen Albert J.   Lilly Research Laboratories, Indianapolis, IN, USA

Cel badania: Wykazano skuteczność atomoksetyny w leczeniu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) u dzieci i młodzieży. Początek działania leku jest zauważalny po 1-2 tygodniach stosowania, jednak większa skuteczność osiągana jest po 4-5 tygodniach leczenia. Określono wielkość efektu leczniczego atomoksetyny w oparciu o łączny wynik w skali ADHD-RS, na podstawie danych z 5 badań klinicznych.

Metody: Schemat badania: poza stosowaną dawką leku wszystkie próby kliniczne były do siebie zbliżone. Dzieci i młodzież z rozpoznaniem ADHD, losowo przydzielono do grup terapeutycznych leczonych przez 6-9 tygodni. Wszystkie badania były kontrolowane przy użyciu placebo, z zastosowaniem podwójnie ślepej próby. Nasilenie objawów oceniano za pomocą skali ADHD-RS. W celu oceny wielkości efektu leczniczego atomoksetyny w terapii głównych objawów ADHD, obliczono wielkość efektu d Cohena dla łącznego wyniku uzyskanego w skali ADHD-RS.    

Wyniki: 918 pacjentów (dzieci i młodzież) przydzielono losowo do dwóch grup (atomoksetyna n=560, placebo n=358). W grupie pacjentów leczonych atomoksetyną odnotowano większy średni spadek łącznego wyniku w skali ADHD-RS, niż w grupie otrzymującej palcebo (p 0,001 w każdym badaniu). Od początku badania do jego zakończenia wielkość efektu leczniczego mieściła się w zakresie od 0.6 do 0.8. W pierwszym tygodniu wielkość efektu leczniczego wynosiła od 0.1 do 0.7, w ostatnim tygodniu badania (wizyta końcowa) od 0.6 do 1.0.

Wnioski: Odpowiedź na leczenie atomoksetyną jest zależna od ekspozycji na lek, wzrasta wraz z czasem trwania leczenia i wzrostem dawki leku.

Terapeutyczne aspekty twórczej ekspresji

Szalewska Izabela  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Bogusz-Corkill Anna  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Młotek Anna  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Terapeutyczne aspekty twórczej ekspresji. 1. Charakterystyka uczniów - pacjentów Oddziału Dziennego, specyfika grupy gimnazjalnej i licealnej. Młodzież, z jaką pracujemy w naszym oddziale to młodzież gimnazjalna i licealna. Te dwie grupy, pomimo że często nie różnią się wiekiem, różnią się zdecydowanie, jeśli chodzi o specyfikę zaburzeń. U młodzieży gimnazjalnej przeważają diagnozy takie jak ADHD, zaburzenia zachowania. ( co oczywiście nie jest regułą). Na co dzień, wiec młodzież ta jest głośna, otwarcie agresywna, z małą umiejętności skupienia uwagi, zaniżoną samooceną. Jednocześnie uczniowie ci potrafią myśleć szybko i twórczo, mają niekonwencjonalne pomysły i odwagę w ich realizacji. Młodzież licealna w wielu przypadkach jest wycofana, depresyjna, z ukrytą agresją. Proponowane formy działalności są kontestowane, mają małą motywację i energię do działań twórczych. Bardzo zaniżoną samoocenę. Jednocześnie mają niezwykłą wnikliwość w obserwowaniu świata, skłonności filozoficzne, dużą inteligencję. Tak duże różnice w tych dwóch grupach rodzą specyficzne trudności, ale jednocześnie inspirują obie strony. 2. Formy zajęć twórczych proponowane przez szkołę. - Zajęcia teatralne - przykładowe ćwiczenia aktorskie Ćwiczenia aktorskie maja na celu rozwijanie ekspresji, uzewnętrznianie ukrytych talentów, ale także współpracę w grupie, większą świadomość siebie i swoich przeżyć, wzmacnianie samooceny. -Zajęcia taneczne - nauka prostego tańca w kręgu. Tańce pomagają nam zintegrować grupę, dostarczaj rozrywki, śmiechu, relaksują. -Zajęcia plastyczne - wykonanie ciekawej pracy plastycznej. Zajęcia plastyczne organizowane są w ramach zajęć wychowawczych. Podejmowane prace plastyczne inspirowane są pomysłami pacjentów. Do ulubionych zajęć należą: malowanie witraży farbami żelowymi, rzeźbienie przy użyciu masy solnej, papierowej lub piaskowej, składanie papieru techniką origami, przygotowywanie ozdobnych kartek okolicznościowych, wykonywanie odlewów gipsowych i ich malowanie. Wszystkie prace prezentowane są na wystawkach oraz podczas organizowanych kiermaszy. 3. Terapeutyczne działanie aktywności twórczej na uczniów - pacjentów. Działalność twórcza, jaką podejmujemy z młodzieżą ma niewątpliwie terapeutyczne oddziaływanie. Systematyczny udział pacjentów w zajęciach, przynosi widoczne zmiany w poprawie zachowań interpersonalnych i społecznych naszych uczniów. 4. Trudności w pracy twórczej z pacjentami - uczniami i ich pokonywanie. Osoby prowadzące zajęcia twórcze w szkole, oddziale, napotykają na specyficzne trudności w pracy z młodzieżą. Przełamanie niechęci, olbrzymie skrępowanie do prezentowania własnej twórczości, często tłumaczone przez pacjentów brakiem talentu, trudności w koncentracji uwagi, gwałtowne reakcje, obrażanie się, szybkie zniechęcanie się do pracy, chęć dominowania, to codzienne wyzwania w pracy z uczniami-pacjentami, nauczycieli-wychowawców. Z uwagi na powyższe, trudno jest doprowadzić jakieś przedsięwzięcie do końca, czasem trzeba zgodzić się na mniejszy efekt, a czasem jego brak. Nie tracąc jednocześnie wiary w sens oddziaływań, doceniać należy nawet chwilowe zaangażowanie uczniów.

W obliczu traumatycznych wydarzeń - hipnoterapia w pracy z młodzieżą

Szymańska Katarzyna  Polski Instytut Ericksonowski

Urazowe doświadczenia - bezpośredni udział lub bycia świadkiem wypadku, przemocy, katastrofy, gwałtu, aktu terroru staje się coraz częściej poważnym stresorem w życiu dzieci i młodzieży, nejednokrotnie blokującym możliwość rozwoju i pomyślnego przejścia kryzysu dorastania. W trakcie warsztatu przedstawię sposoby pracy z traumą z pacjentem adolestencyjnym koncentrując się na: specyfice reakcji na traumę w okresie dorastania i typowych wymiarach rozpoznawania traumy w systemie rodzinnym. W programie warsztatu przewiduję demonstrację pracy z pacjentem przy użyciu hipnozy jako użytecznego narzędzia umożliwiającego asymilację i integrację urazowego doświadczenia oraz szybki powrót do równowagi.

Oddział Psychiatryczny dla Dzieci w SPZOZ w Łodzi

Tokarz-Czart Renata  Oddział Psychiatryczny dla Dzieci SPZOZ w Łodzi

Kicińska-Krogulska Magdalena  Oddział Psychiatryczny dla Dzieci SPZOZ w Łodzi

Pycio Katarzyna  Oddział Psychiatryczny dla Dzieci SPZOZ w Łodzi

W pracy przedstawiono wyniki badań dotyczące podziału hospitalizowanych pacjentów w latach 2003-2005 wg rozpoznań. Wyniki pracy wskazują na : stopniowy wzrost ilości dzieci wymagających leczenia szpitalnego, wzrost liczby dzieci hospitalizowanych z placówek opiekuńczo wychowawczych, wzrost liczby dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi, lękowymi i z rozpoznaniem zespołu depresyjnego (myśli i tendencje samobójcze - w 2003 r-23, 2004 r-35, 2005 r-42 dzieci). Największą ilość pacjentów stanowiły dzieci z rozpoznaniem zespołu hiperkinetycznego, zaburzeń opozycyjno-buntowniczych i zaburzeń zachowania ( w 2003 r -35%, 2004-36%, w 2005 r-33% dzieci ogólnie hospitalizowanych w oddziale ). Ponadto znacznie wzrosła ilość dzieci przyjmowanych do szpitala w stanie nagłym - przywożonych po interwencji pogotowia ratunkowego: w 2003 r - 12 dzieci, 2004 - 29 dzieci, a w 2005 aż 42 dzieci.

Zaburzenia zachowania i agresja u dzieci - narastający problem

Tokarz-Czart Renata  Oddział Psychiatryczny dla Dzieci SPZOZ w Łodzi

Pycio Katarzyna  Oddział Psychiatryczny dla Dzieci SPZOZ w Łodzi

mgrMałgorzataPrzybył   Oddział Psychiatryczny dla Dzieci SPZOZ w Łodzi

W pracy przedstawiono własne doświadczenia i obserwacje z prowadzonej działalności terapeutycznej z dziećmi z problemem nasilonych zaburzeń zachowania. Omówiono szczegółowo główne przyczyny ujawniania się zaburzeń zachowania u dzieci, oraz przedstawiono sposoby pomocy i rodzaje podejmowanych działań profilaktycznych.

Wielopłaszczyznowa praca z rodzinami dysfunkcyjnymi

Wierba Kamila  Ośrodek Poradnictwa i Terapii Rodzin

Pytko Katarzyna  Ośrodek Terapii i Poradnictwa Rodzinnego

W oddziaływaniach wobec systemu rodzinnego umiejscowionego w określonym kontekście społecznym oraz uwarunkowanym wielopokoleniową historią własnej rodziny za niezwykle istotną uważamy pracę w wielu obszarach jej funkcjonowania. Wielopłaszczyznowość naszej pracy obejmuje oddziaływania terapeutyczne (terapię rodzinną, indywidualną, grupową), poradnictwo (psychologiczne, pedagogiczne, socjalne), pomoc wolontaryjną (korepetycje, opieka nad dziećmi oraz osobami starszymi) oraz współpracę z instytucjami związanymi z rodzinami. Reprezentujemy Ośrodki: Poradnictwa i Terapii Rodzin oraz Terapii i Poradnictwa Rodzinnego działających w ramach Stowarzyszenia "Dobrej Nadziei" na zlecenie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Naszymi klientami są rodziny zgłaszające się indywidualnie, a także kierowane przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej, Sąd Rejonowy dla Krakowa, Placówki Opiekuńczo-Wychowawcze, Szkoły, Służbę Zdrowia itp. Obszary najczęściej występujących trudności w rodzinach, którym pomagamy obejmują: przemoc, ubóstwo, uzależnienia, niewydolność wychowawczą oraz specyficzne problemy wynikające z cyklu rozwoju rodziny. Obserwując rezultaty naszej pracy umacniamy się w przekonaniu, że efekty oddziaływań terapeutycznych mogą być potęgowane działaniami natury socjalnej, środowiskowej lub edukacyjnej. Jednocześnie nie ustajemy w refleksji nad sposobami pomocy rodzinie...

Wstępna ocena występowania ADHD wśród potomstwa matek chorych na padaczkę.

Wiśniewska B  Instytut Centrum Zdrowia Matki-Polki

BaranowskaW ,ŚwiderskaM   WSHE, Łódź

LebiedzikM   Instytut Postępowania Twórczego, Łódź

Wstęp: Wśród dzieci w wieku szkolnym ryzyko wystąpienia ADHD wynosi 3-10%, częściej diagnozowane jest wśród chłopców. Powszechnie uważa się, że dzieci chore na padaczkę częściej niż w ogólnej populacji mają rozpoznawany zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. W Polsce brak jest aktualnych danych dotyczących epidemiologii, nie badano także częstości występowania ADHD wśród dzieci matek chorych na padaczkę. 90% kobiet z chorobą przewlekłą jaką jest padaczka rodzi zdrowe dzieci. Za czynniki ryzyka powstania ADHD uważa się obecnie głównie czynniki genetyczne (odziedziczalność 80%), a także m.in. używanie leków przez matkę w ciąży, powikłania związane z okresem okołoporodowym. Materiał i metoda: Badaniami objęto 82 dzieci : 41 dzieci urodzonych przez kobiety chore na padaczkę, leczone w ciąży lekami przeciwpadaczkowymi (mono- i politerapia), 41 dzieci urodzonych w ICZMP przez zdrowe kobiety. Wiek badanych wynosił 11-13 lat, przebadano 45 dziewcząt i 37 chłopców. Zastosowano WISC-R, psychologiczne metody kliniczne: wywiad, rozmowę, obserwację (kryteria wg DSM-IV-R), badanie neurologiczne, analizę statystyczną Testem Fishera. Wyniki: Średnia waga urodzeniowa wynosiła : w grupie dzieci, których matki miały padaczkę 3152 g, natomiast w grupie dzieci matek bez choroby przewlekłej 3284g (różnica nieistotna statystycznie).Podobnie w zakresie Skali Apgar nie było istotnych różnic (8,93 vs 9,24). W obu badanych grupach średnie ilorazy inteligencji w skali pełnej mieściły się w przedziale normy (100,15 vs 108,97). Wśród dzieci matek z padaczką, ADHD wystąpiło u 2 chłopców. W grupie dzieci urodzonych przez matki bez padaczki rozpoznano ADHD u 10 dzieci - u 3 dziewcząt, 7 chłopców (p=0,0288, przy przyjętym poziomie istotności p<0,05). Wnioski: Wśród potomstwa matek chorych na padaczkę ADHD nie występuje częściej niż wśród dzieci matek bez choroby przewlekłej. Leki przeciwpadaczkowe przyjmowane przez kobiety w czasie ciąży nie wpłynęły na częstość wystąpienia ADHD u ich potomstwa. Ze względu na prawdopodobne w badanej grupie znaczenie czynników genetycznych wskazane jest opracowanie kryteriów ADHD dla dorosłych i poddanie matek ocenie pod tym kątem.

aby czytać dalej proszę kliknąć poniższy link http://www.psychiatriapsychoterapia.pl/?a=articles_show&id=465