Terapia dzieci i młodzieży z zaburzeniami stresowymi pourazowymi - podejscie ericksonowskie

Ambroziak Violetta  Centralny Szpital Kliniczny UM w Łodzi Dzienny Ośrodek Terapeutyczny dla Młodzieży

Doświadczanie urazu przez dorosłego rani ukształtowaną już osobowość. Uraz, a zwłaszcza urazy powtarzajace się w dzieciństwie, może powodować powstanie zaburzonej osobowości. Dorastanie w warunkach zagrożenia, bez lub z znacznie osłabionym poczuciem bezpieczństwa, jest zadaniem często przerastającym siły dziecka czy adolesenta. Pojawiające się problemy psychiczne są objawem patologii dotykającej dziecko , ale także specyficznym sposobem poradzenia sobie w warunkach zagrożenia. Terapia ma na celu pomoc w zbudowaniu lub przywróceniu poczucia siły, uzyskaniu poczucia kontroli, zbudowaniu satysfakcjonujących związków z ludźmi. Wykorzystanie specyficznych metod z bogactwa terapii ericksonowskiej - bajka, , hipnoza, metafora, orientacja na przyszłość, znajdowanie zasobów dziecka, spożytkowanie istniejących źródeł wsparcia rozwoju dziecka - ułatwia skuteczne pomaganie dziecku w stawaniu się zdrowym dorosłym.

Młodzież- ofiary i sprawcy przemocy, wyzwanie dla terapeutów.

Ambroziak Violetta  Centralny Szpital Kliniczny UM w Łodzi Dzienny Ośrodek Terapeutyczny dla Młodzieży

Wielu terapeutów godzi się ze swoją trudnością w pomaganiu dorosłym sprawcom przemocy, uznając, iż "nie każdy musi pomagać każdemu" i, że ważną cechą dobrego terapeuty jest znanie swoich ograniczeń w wykonywaniu tego zawodu. Kiedy sprawcą jest młody człowiek, czasem nawet dziecko, sytuacja komplikuje się. Pomoc dziecku, które jest ofiarą przemocy w zbudowaniu lub odbudowaniu swojej siły, poczucia kontroli nad życiem, dobrych związków z ludźmi jest tym, czego potrzebuje też młodociany sprawca przemocy. Danie szansy, by osobowość, kórej kształtowanie się zostało znacznie utrudnione, mogła prawidłowo dojrzeć, nie jest łatwe w przypadku zarówno ofiar jak i sprawców. Terapia, choć dotyczy osób "po dwóch stronach lustra" polega na znajdowaniu zasobów pacjenta i jego systemu wsparcia, dostępu do jego prawdziwej siły, budowaniu poczucia własnej wartości, dobrych związków z innymi ludźmi i planowaniu przyszłości (najlepszej z możliwych).

Edukacja a profilaktyka

Andrzejowska Danuta  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Kołakowska Anna  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Skurczyńska-Piekło Renata  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2

Edukacja a profilaktyka Ostatnio daje się zaobserwować, że wzrasta liczna młodych ludzi borykających się z różnego rodzaju zaburzeniami emocjonalnymi o różnym nasileniu, które utrudniają im kontakt z rówieśnikami i funkcjonowanie w społeczeństwie. Często ich problemy są niedostrzegane, niezrozumiałe i źle interpretowane zarówno przez rodziców, nauczycieli i rówieśników. Z samej swej istoty wiek adolescencji jest okresem trudnej przemiany. Dodatkowe obciążenia nasilają konflikty z otoczeniem wynikające z pogłębiania się zaburzeń chorobowych W naszym warsztacie pragniemy przedstawić program edukacyjno - profilaktyczny adresowany do nauczycieli i uczniów, którego celem jest dostarczenie im wiedzy na temat kryzysu adolescencji i zaburzeń psychicznych a także możliwości wczesnego zapobiegania im, szukania adekwatnej pomocy. Uczymy rozumienia odrębności i chcemy przeciwdziałać stygmatyzacji. Podczas warsztatu podzielimy się pierwszymi doświadczeniami z realizacji projektu " Wiedza zmniejsza lęk"

Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 - wizytówka szkoły przyszpitalnej

Andrzejowska Danuta  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 w Krakowie

Płoskonka Marta  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 w Krakowie

Skuza Renata  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 w Krakowie

Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 - wizytówka szkoły przyszpitalnej. Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 w Krakowie jest placówką jest przeznaczoną dla dzieci i młodzieży przewlekle chorych, w tym z zaburzeniami psychicznymi leczonych w Oddziale Klinicznym Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ oraz w Wojewódzkim Specjalistycznym Szpitalu Dziecięcym im. św. Ludwika w Krakowie. W skład Zespołu wchodzą następujące szkoły: Przedszkole Specjalne Nr 8, Szkoła Podstawowa Specjalna Nr 122 im. J. Korczaka, Gimnazjum Specjalne Nr 69, XXXIV LO.. Nadrzędnym celem naszych szkół jest oddziaływanie terapeutyczne, którego pożądanym efektem jest readaptacja uczniów w szkołach macierzystych i środowisku rówieśniczym. Stąd też głównym zadaniem nauczyciela i wychowawcy jest nawiązanie kontaktu z uczniem, przywrócenie utraconej wiary we własne siły i zaufania do otoczenia oraz pomoc w wyrównaniu braków edukacyjnych wynikających z choroby. Pracownikami są wysokiej klasy specjaliści - pedagodzy wykształceni dodatkowo w zakresie psychologii, psychoterapii, socjologii. Pedagodzy uczestniczą w różnych formach aktywności oddziałów szpitalnych, biorą udział w zebraniach lekarsko-pedagogicznych w celu ustalenia wspólnych założeń i strategii dotyczących leczenia, przebiegu terapii. Uczą się patrzenia na ucznia-pacjenta nie tylko przez pryzmat własnych oczekiwań, ale także rozumienia go w kontekście jego sytuacji rodzinnej, szkolnej, społecznej i możliwości osobowościowych

Wiedza zmniejsza lęk - program edukacyjno-profilaktyczny dla szkół

Andrzejowska Danuta  Zespół szkół Specjalnych Nr 2

Kołakowska Anna  Zespół szkół Specjalnych Nr 2

Skurczyńska-Piekło Renata  Zespół szkół Specjalnych Nr 2

"Wiedza zmniejsza lęk" - program edukacyjno - profilaktyczny dla szkół. Przekonani, że wiedza na temat zagadnień związanych z zaburzeniami psychicznymi obniża poziom lęku i agresji skierowanej przeciwko osobom dotkniętym tymi problemami, wychodzimy z inicjatywą programu skierowanego do nauczycieli, wychowawców, uczniów i ich rodziców. Reprezentujemy szkołę działającą przy Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ i Specjalistycznym Wojewódzkim Szpitalu im. Św. Ludwika. Naszymi uczniami są pacjenci w wieku od okresu przedszkolnego do momentu ukończenia edukacji na poziomie maturalnym. Nasz program adresujemy do nauczycieli, którzy pracując z młodymi ludźmi, często jako pierwsi mają możliwość zauważyć i właściwie zareagować na niepokojące zachowania uczniów. Nauczycielowi potrzebna jest wiedza, która uchroni go przed popełnieniem błędów i ułatwi wybór właściwej drogi postępowania. Wiedza chroniąca przed lękiem wyposaży również uczniów w umiejętności radzenia sobie w momencie zetknięcia się z chorobą. W związku z tym opracowaliśmy program zwierający propozycje działań, wspierających wychowanie w duchu tolerancji, uwrażliwiających na potrzeby i problemy chorych psychicznie oraz przeciwdziałający stygmatyzacji i wykluczeniu społecznemu.

Podstawy terapii poznawczo-behawioralnej w pracy z dziećmi i młodzieżą

Banasikowska Iza  Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej, Warszawa

Podejście poznawczo-behawioralne znajduje coraz szersze zastosowanie w przypadku dzieci i młodzieży. Proponuje szereg nowatorskich, dostosowanych do wieku/poziomu poznawczego dziecka, skutecznych technik radzenia sobie z różnymi problemami. Podczas warsztatu poznają Państwo podstawy tego podejścia. Przewidziane są ćwiczenia praktyczne.

Pomiar motywacji do nauki u dzieci i adolescentów z ADHD jako wstęp do opracowania interdyscyplinarnych narzędzi naprawy ich sytuacji szkolnej

Baranowska W.  WSHE Sieradz

Wiśniewska B.  WSHE Łódź, ICZMP

Świderska M., Lebiedzik M.   WSHE Łódź, IPT Łódź

Wstęp Zespół ADHD w około 90 % przypadków zostaje zdiagnozowany w wieku szkolnym, głównie na skutek nieprawidłowego, szkolnego funkcjonowania tych uczniów. Zasadny jest obiektywny pomiar mikroobszarów funkcjonowania, jako wstęp do psychopedagogicznego opracowania narzędzi poprawy sytuacji szkolnej dzieci i adolescentów z ADHD. Materiał i metoda Badania miały na celu wstępną analizę porównawczą dualistycznego pomiaru motywacji do nauki uczniów z ADHD- przebadano testem "Ja i moja szkoła" E. Zwierzyńskiej 30 uczniów szkół publicznych w wieku 9-13 lat (24 chłopców oraz 6 dziewcząt), oraz, za pomocą Arkusza Zachowania Ucznia B. Markowskiej, uczących ich 30 nauczycieli. Zastosowane narzędzia ustaliły poziom motywacji do nauki w percepcji ucznia i nauczycieli, nadając im trychotomiczną wartość: wysoka, przeciętna lub niska. Wyniki W opinii nauczycieli 9 uczniów przejawia przeciętny poziom motywacji do nauki (5 dziewcząt i 4 chłopców), 21 niski poziom (1 uczennica i 20 uczniów). Nikt w percepcji nauczycieli nie osiągnął wyniku wskazującego poziom wysoki. Badania uczniów wskazały 2 przypadki (chłopcy) wysokiego poziomu motywacji do nauki, 6 przypadków przeciętnego poziomu (1 uczennica i 5 uczniów) oraz 22 przypadki niskiej motywacji do nauki (4 dziewczęta i 18 chłopców). Wnioski Przeprowadzone badania wskazują pewne rozbieżności pomiędzy nauczycielską a uczniowską percepcją motywacji do nauki u uczniów z ADHD. Najistotniejsza z nich dotyczy poziomu przeciętnego i niskiego w wymiarze płci- dziewczęta są "wyżej" oceniane w tym obszarze przez nauczycieli niż chłopcy, co może znaleźć uzasadnienie w występujących podtypach ADHD u poszczególnych płci. Stanowi to jednak zagrożenie "niedoszacowania" działań podnoszących motywację do nauki uczennic z ADHD ze strony nauczycieli.

Nie wolno mi, czy nie umiem? O rozpoznaniach mnogich w całościowych zaburzeniach rozwoju.

Bryńska Anita  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie

Niejednokrotnie w swej praktyce codziennej psychiatra dziecięcy stykając się z pacjentem z zespołem Aspergera lub innymi zaburzeniami z kręgu autyzmu, w przypadku współwystępowania dodatkowych problemów zadaje sobie pytanie: czy wolno mi postawić jeszcze jedno rozpoznanie, a jeśli tak to jak mam to zrobić? Jak wiadomo stwierdzenie obecności całościowych zaburzeń rozwoju jest kryterium wykluczającym możliwość postawienia rozpoznawania w przypadku wielu zaburzeń psychicznych wieku rozwojowego. Z drugiej strony u dzieci tych nierzadko, a w przypadku pacjentów z zespołem Aspergera, aż w ok.80%, stwierdzane są objawy innych zaburzeń, które bardzo często swym nasileniem osiągają poziom uzasadniający postawienie drugiego rozpoznania, a co za tym idzie wdrożenie odpowiedniego postępowania farmakologicznego i psychoterapeutycznego. Do objawów najczęściej współwystępujących z całościowymi zaburzeniami rozwoju należą: tiki, objawy obsesyjno-kompulsyjne, zaburzenia uwagi, nasilona nadruchliwość i impulsywność, obniżony nastrój, objawy lękowe, objawy opozycyjno-buntowniczych zaburzeń zachowania. Warto również podkreślić, że przebieg podstawowego zaburzenia w znacznym stopniu modyfikuje obraz kliniczny dodatkowych problemów i odwrotnie, można również mówić o wzajemnym nakładaniu się problemów emocjonalnych i behawioralnych w przypadku (np. wiele dzieci z zespołem Aspergera trafia po pomoc ze wstępnym rozpoznaniem ADHD lub zaburzeń zachowania). W wystąpieniu autorka analizuje możliwość stawiania dodatkowych rozpoznań u dzieci ze spektrum zaburzeń autystycznych, trudności dotyczące rozpoznawania i różnicowania, jak również stara się zastanowić nad implikacjami terapeutycznymi wynikającymi ze współwystępowania oraz nakładania się objawów.

Dynamika zmian funkcjonowania poznawczego adolescentów z diagnozą anoreksji psychicznej

Cieślukowska Anna  Uniwersytet Gdański

Radziwiłłowicz Wioletta  Uniwersytet Gdański

Funkcjonowanie poznawcze w przebiegu anoreksji psychicznej stanowi stosunkowo nowy nurt badawczy, zarówno dla nauk humanistycznych, jak i medycznych. W prezentowanej pracy podjęta została próba przedstawienia neuropsychologicznej charakterystyki adolescentów z diagnozą anorexia nervosa. Jednocześnie praca ta stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czy deficyty wpisujące się w obraz kliniczny jadłowstrętu psychicznego charakteryzują się odwracalnością wraz z restytucją wagi. W badaniu udział wzięły 23 dziewczęta z diagnozą anorexia nervosa oraz 25 dziewcząt zdrowych, zaś w powtórzonym pomiarze uczestniczyło 16 dziewcząt z grupy klinicznej. Zastosowano następujące metody diagnostyczne: Podskalę Słownik oraz Podskalę Powtarzanie Cyfr Skali Inteligencji Wechslera WAIS-R(PL), Test Piętnastu Słów, Test Figury Złożonej, Test Pamięci Wzrokowej Bentona, Test Diagnozowanie Uszkodzeń Mózgu, Podtest Pamięci Trwałej ze Skali Pamięci Choynowskiego, Skalę Depresji Becka, Kwestionariusz Pamięci Squire'a. Uzyskane wyniki upoważniają do stwierdzenia, iż dziewczęta z diagnozą anorexia nervosa prezentują specyficzne deficyty w zakresie funkcjonowania kognitywnego, zarówno w sferze werbalnej, jak i niewerbalnej. Dynamika zmian funkcjonowania poznawczego dziewcząt z rozpoznaniem anoreksji psychicznej dotyczy uczenia się słuchowo-werbalnego, uczenia się wzrokowo-przestrzennego, trwałej pamięci wzrokowej oraz szybkości psychomotorycznej. Neuropsychologiczne deficyty obserwowane w obrazie anorexia nervosa okazały się być niezależne od doświadczanego przez badane stopnia nasilenia symptomów depresji. Jednocześnie obserwowana dynamika zmian funkcjonowania poznawczego dziewcząt z rozpoznaniem anoreksji psychicznej okazała się nie być powiązana z deklarowanym przez nie stopniem nasilenia objawów depresji.

Ocena aktywności okołodobowej dzieci z zaburzeniami hiperkinetycznymi. ( ADHD

Dąbkowska Małgorzata  Klinika Psychiatrii CM UMK Oddział Dzienny Zaburzeń Lękowych Dzieci i Młodzieży w Bydgoszczy

Pracka Daria  Katedra Fizjologii CM UMK, Bydgoszcz

W ostatnim dziesięcioleciu wielodobowe badanie aktywności ruchowej stało się ważnym narzędziem badawczym oceny rytmów biologicznych człowieka jak też narzędziem diagnostycznym służącym ocenie przebiegu leczenia różnorodnych jednostek chorobowych. Aktografia rejestrująca nawet najmniejszą aktywność ruchową, jest obiektywną metodą pomiaru umożliwiającą monitorowanie zmian stanu zdrowia pacjentów w procesie leczenia wyrażoną w zmianach aktywności ruchowej (1). Rejestracja wielodobowych zmian aktywności ruchowej oraz jej szczegółowa, komputerowa analiza umożliwiają obiektywną ocenę zmian jakości aktywności ruchowej pod względem chronobiologicznym. Badania pozwalają na obiektywizację diagnostyki podtypów ADHD, oraz ocenę zgodności skal klinicznych z opisem aktograficznym oraz ocenę zaburzeń snu, które występują u dzieci z ADHD, ocenę nasilenia zaburzeń hiperkinetycznych w różnych środowiskach np. w szkole , w domu, podczas dni wolnych od szkoły. Niniejsze badania przeprowadzono ze względu na istotne zmiany aktywności ruchowej u dzieci z ADHD ( Zespołem nadpobudliwości ruchowej). Zespół ten występuje u ok. 5 % dzieci i jest zaburzeniem poważnie obniżającym funkcjonowanie szkolne i rówieśnicze dziecka oraz powodującym dalekosiężne skutki także w wieku dorosłym. Aktografia pozwala na nieuraźliwe dla badanego pacjenta śledzenie jego stanu zdrowia. W badaniach wzieły udział dzieci z rozpoznanym zespołem nadpobudliwości ruchowej. Wiek pacjentów powyżej 6 roku życia. Grupa badanych objęłą 20 dzieci z ADHD z podziałem na podtypy ADHD. Każdy pacjent był oceniany wg kryteriów klasyfikacji ICD -10 oraz DSM IV. Do badania rekrutowani byli pacjenci z Poradni Przyklinicznej dla Dzieci i Młodzieży, Oddziału Dziennego Dzieci i Młodzieży Kliniki Psychiatrii w Bydgoszczy. 1. Dane A.V., Schachar R.J., Tannock R.: Does actigraphy differentiate ADHD subtypes in a clinical research setting?; J.Am. Acad. Child Adolescen. Psychiatry. 2000 Jun; 39(6): 752-60 2. Corcum P., Tannock R., Moldofsky H., Hogg-Johnson S., Humphries T.: Actigraphy and parental ratings in children with attention-deficit/hyperactivity disorder (ADRD); Sleep. 2001 May 1;24(3):303-12

Wpływ traumatycznych doświadczeń na zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży

Dąbkowska Małgorzata  CM UMK Klinika Psychiatrii Oddział Dzienny Zaburzeń Lękowych Dzieci i Młodzieży

Kołakowska Anna  CM UMK Klinika Psychiatrii Oddział Dzienny Zaburzeń Lękowych Dzieci i Młodzieży

Dotychczasowe wyniki badań nad wpływem stresu na zdrowie psychiczne człowieka wyraźnie wskazują na znaczące różnice we wrażliwości czy odporności na stres poszczególnych osób. Podatność na psychiczne urazy jest wynikiem gry bardzo różnorodnych czynników i dopiero suma wpływów doprowadza do ujawnienia się zaburzeń psychicznych po doświadczeniu przeżycia traumatycznego. Ludzie bardzo różnią się między sobą pod względem podatności na ostre, nawracające czy przewlekle stresy. Obecnie wydaje się, że najistotniejszą rolę w podatności na stres mają indywidualne czynniki genetyczne właściwe dla danej osoby, indywidualne cechy środowiskowe działające na każdego osobno np. ważniejszy jest sposób traktowania poszczególnych dzieci w rodzinie, pozycja dziecka niż ogólna atmosfera w rodzinie i dopiero na końcu wspólne cechy środowiska . Wyniki badań genetycznych podkreślają rolę dziedziczenia w indywidualnej podatności na działanie szkodliwych czynników środowiskowych. Rola ta jest złożona, jeśli się weźmie pod uwagę wpływ pośrednich czynników genetycznych, które biorą udział w interakcjach środowiskowych jak np. cechy dziecka także kształtują stosunek rodziców do niego. Znaczący wzrost częstości zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży w ostatnim półwieczu wyraźnie wskazuje na rolę czynników środowiskowych w ich ujawnianiu się. Częstość doświadczania znaczących urazów psychicznych przez dzieci jest bardzo wysoka - 59 % dzieci w badaniach Silva i 70 % w badaniach Fitzpatrick i Boldizara ( 1, 2 ). 1.Silva R., Alpert m., Munoz D., Singl S. i in.: Stress and vulnerability to posttraumatic stress disorder in children and adolescents. Th. Am. J. of Psychiatry, 2000, 157, 1229 - 1230. 2.Fitzpatrick K.M., Boldizar J.P.: The prevalence and consequences of exposure to violence among African-American youth. J. Am. Acad. Child Adolesc. Psychiatry 1992, 32: 424 - 430.

Bullying - przemoc rówieśnicza: nasilenie występowania i wpływ na zdrowie uczniów gimnazjów.

Dąbkowski Mirosław  Katedra i Klinika Psychiatrii CM UMK Toruń

Zachowania agresywne są naturalną, podstawową formą w repertuarze ludzkich zachowań. Ten mechanizm radzenia sobie często ulega dystorsji, bywa uruchamiany w nieadekwatnych sytuacjach lub w sposób zbyt sztywny. Niewłaściwe zachowania człowieka związane z przemocą wpływają na innych ludzi, ale i społeczne otoczenie wzmacnia takie indywidualne zachowania. Zachowania agresywne odgrywają też treningową i sublimacyjną rolę, spełniając potrzeby popędowe i kulturowe. Zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży ten szczególny aspekt dynamiki grupowej (zwanej bullyingiem) ma istotne znaczenie. Podkreśla się jego interakcyjny charakter i wpływ na poczucie bezradności u co najmniej dwóch spośród trzech stron przemocy rówieśniczej.

O prześladowaniu w szkole mówi znaczny odsetek dzieci. W naszym badaniu prowadzonym jesienią 2005 r. wśród 13-latków w dwóch gimnazjach toruńskich ujawniono, że 32% dzieci było prześladowanych (50% spośród chłopców i 17,5% dziewcząt). Większość z nich (u obu płci) doznawała przemocy raz do trzech razy w miesiącu. Przemoc wykorzystywana wobec nich obejmowała (w malejącej częstości): przezywanie, straszenie, plotkowanie i oszczerstwa, wyśmiewanie się, nie odzywanie się, pobicia oraz zabieranie rzeczy. Uderzającą obserwacją była zupełna nieświadomość (zdaniem uczniów) tej przemocy wśród nauczycieli, a jedynie 27% dzieci mówiła o faktach przemocy swym rodzicom. Wyniki nasze różnią się od uzyskanych przed dwoma laty wśród gimnazjalistów warszawskich; rozpowszechnienie przemocy było tam powszechniejsze. W naszej próbie 25% uczniów prześladowało innych (w większości - 80% byli to chłopcy). Istotny odsetek spośród nich (3/5) jednocześnie było aktywnymi i biernymi uczestnikami przemocy (sprawcami i ofiarami). W badaniu oceniano związek pomiędzy zachowaniami przemocowymi i ich formą a różnymi skargami psychosomatycznymi.

Wyniki: dzieci - ofiary przemocy rówieśniczej miały więcej dolegliwości psychosomatycznych w porównaniu do dzieci nie prześladowanych. Wśród dzieci prześladowanych istotnie więcej było skarg na bóle głowy, problemy z zasypianiem, bóle brzucha, moczenie nocne i uczucie bycia smutnym - aniżeli wśród dzieci nie prześladowanych. Podobną współzależność zaobserwowano w podgrupie dzieci, które jednocześnie były i ofiarami i sprawcami przemocy. Zaś wśród dzieci, które były jedynie sprawcami przemocy nie zaobserwowano by miały one więcej skarg na oceniane objawy.

Wnioski: Bardzo wiele dzieci ulega przemocy rówieśniczej. Doznanie jej jest silnie skorelowane z szerokim spektrum skarg psychosomatycznych. Choć niejasny jest związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy nimi, to rodzice, lekarze ogólni i nauczyciele powinni być świadomi możliwości prześladowania dziecka, jeśli pojawią się skargi na dolegliwości zdrowotne u dziecka.

Terapia zintegrowana - rozważania wokół łączenia form i kierunków terapeutycznych.

Derezińska Ida  PZP dla Dzieci i Młodzieży

Popek Lidia  PZP dla Dzieci i Młodzieży

Warsztat prezentuje integracyjne podejście w pracy terapeutycznej z pacjentami z zaburzeniami odżywiania, depresyjnymi i lękowymi w warunkach pracy PZP dla Dzieci i Młodzieży. Przebieg warsztatu: 1. Wstęp teoretyczny dotyczący omawianych zagadnień. 2. Przykłady kliniczne. 3. Dyskusja.

Najczęstsze problemy na styku psychiatrii i uzależnień w praktyce lekarskiej.

Dudzik Roman  NZOZ Ośrodek Leczniczo - Rehabilitacyjny dla Osób Uzależnionych w Krakowie - Pleszowie

Omówienie i usystematyzowanie najczęstszych zaburzeń psychicznych będących powodem sięgania po środki odurzające / narkotyki i leki /. Zaburzenia psychiczne jako następstwa stosowania środków psychoaktywnych / jw/. Niebezpieczeństwa stosowania farmakoterapii u "pacjentów dwudiagnozowych" w praktyce lekarskiej lecznictwa otwartego i zamkniętego.

Terapia grupowa dzieci w młodszym wieku szkolnym w warunkach oddziału psychiatrycznego

Gawłowska Halina  Zespół Szkół Specjalnych Nr 2 w Krakowie

Dla dzieci w młodszym wieku szkolnym środowisko rówieśnicze staje się znaczące dla jego rozwoju emocjonalnego, społecznego, a także intelektualnego. co można wykorzystać dla stworzenia grupy o charakterze terapeutycznym. Warsztaty, które państwu proponuję oparłam na doświadczeniach własnych. Na początku chciałabym pokazać w jaki sposób tworzę grupę terapeutyczną. Pierwszym etapem jest zintegrowanie grupy poprzez: - stałe miejsce i godzinę spotkań - tworzenie kręgu - zabawy i techniki o charakterze integrującym - zawarcie kontraktu z dziećmi Ten etap pozwala aby dzieci poznały się ze sobą, zyskały poczucie bezpieczeństwa, a grupa stała się bardziej zwarta. Bardzo ważnym elementem mojej pracy terapeutycznej jest rysunek dziecięcy, który pomaga bliżej poznać dziecko i jego problemy przez terapeutę i inne dzieci. Pomaga też dziecku uzyskać wgląd we własne przeżycia i znależć rozwiązanie swoich problemów z pomocą grupy. Podstawą do wykonania rysunku na określony temat stają się rozmowy z dziećmi dotyczące jego samego , rodziny, różnych uczuć i przeżyć itp. Postaram się państwu przedstawić niektóre z tych tematów i sposobu w jaki nad nimi pracuję z dziećmi. W trakcie terapii grupowej stosuję również zabawy pozwalające: - rozładować napięcia - rozwinąć relacje z drugim człowiekiem - nauczyć się przestrzeganych zasad i norm W spotkaniach grupy dziecięcej korzystam również z prostych technik pracy z ciałem dziecka, co pozwala dzieciom skonfrontować się z odczuciami płynącymi z własnego ciała. Z w/w zabawami oraz technikami chciałabym osoby uczestniczące w warsztatach pokrótce zapoznać.

Wybrane aspekty diagnozy psychodynamicznej w procesie psychoterapii pacjenta młodzieżowego

Glita Paweł  Krakowski Ośrodek Terapii

Celem autora jest podjęcie refleksji nad użytecznością psychodynamicznych kategorii diagnostycznych w procesie indywidualnej psychoterapii pacjenta młodzieżowego. Omówione zostaną korzyści, jakie może mieć terapeuta młodzieżowy z opisywania objawów, przeżyć i zachowań nastolatka w kategoriach mechanizmów obronnych, typu lęku, typu relacji z obiektem, przeniesienia, przeciwprzeniesienia i innych. Postawione zostanie także pytanie na ile i według jakich kryteriów można pokusić się o diagnozowanie w okresie adolescencji patologii osobowości. Omówione zostaną także niebezpieczeństwa wynikające z takiego sposobu rozumienia pacjenta i relacji terapeutycznej.

Dysfunkcje neuropsychologiczne u młodzieży dokonującej samouszkodzeń.

Gmitrowicz Agnieszka  Klinika Zaburzeń Afektywnych i Psychiatrii Młodzieżowej Uniwersyetu Medycznego w Łodzi

Borkowska Alina  Zakład Psychologii Lekarskiej Uniwerytetu Medycznego w Łodzi

Lewandowska Aleksandra  Klinika Zaburzeń Afektywnych i Psychiatrii Młodzieżowej Uniwersyetu Medycznego w Łodzi Zakład Psychologii Lekarskiej Uniwerytetu Medycznego w Łodzi

Dostępne w piśmiennictwie wyniki badań neuropsychologicznych u osób z zaburzeniami autoagresywnymi wskazują na istotne dysfunkcje poszczególnych obszarów mózgu: w tym kory przedczołowej pod postacią zaburzeń pamięci operacyjnej i funkcji wykonawczych. Funkcje te stanowią podstawę kształtowania się tzw. poznania społecznego (social cognition), które jest jednym z podstawowych procesów umożliwiających człowiekowi prawidłową adaptację do życia w społeczeństwie i kształtowanie prawidłowych relacji interpersonalnych, co jest szczególnie ważne w okresie dojrzewania. Wspomniane dysfunkcje poznawcze, korelujące z zaburzeniami czynności kory przedczołowej, głownie brzuszno-przyśrodkowej stwierdzono także w zaburzeniach osobowości o charakterze aspołecznym. Odpowiadają one m.in. za bezkrytycyzm wobec popełnianych czynów agresywnych oraz gorszą zdolność przewidywania następstw tych zachowań. Nieliczne badania osób dokonujących samouszkodzeń wykazują istotne zaburzenia wykonania testów "czołowych" oraz zaburzenia podejmowania decyzji, które również związane są z funkcjami wykonawczymi. Stwierdzono, że gorsze wykonanie tych testów wiąże się ponadto z występowaniem myśli samobójczych oraz wysokim ryzykiem dokonania próby samobójczej. Celem planowanego badania jest neuropsychologiczna ocena sprawności pamięci operacyjnej i funkcji wykonawczych, związanych z czynnością kory przedczołowej mózgu oraz ocena sprawności pamięci deklaratywnej (epizodycznej i semantycznej) i fluencji słownej, związanych głównie z czynnością hipokampa u młodych osób prezentujących zachowania autoagresywne. Grupę badaną stanowi 20 osób w wieku 15-20 lat. Są to pacjenci Oddziału Młodzieżowego Kliniki Zaburzeń Afektywnych, Psychotycznych i Psychiatrii Młodzieżowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi oraz Poradni Przyklinicznej dla Młodzieży Centralnego Szpitala Klinicznego w Łodzi, u których stwierdzono samouszkodzenia. Grupę kontrolną stanowią pacjenci nie uszkadzający się, dobrani odpowiedni pod względem płci i wieku. W badaniu zastosowane zostaną specyficzne metody neuropsychologiczne, oceniające różne aspekty pamięci operacyjnej: 1) Test Łączenia Punktów (TMT A&B), do oceny szybkości psychomotorycznej (część A) oraz wzrokowo-przestrzennej pamięci operacyjnej (część B) 2) Test Stroopa (Stroop Color Word Interference Test) do oceny werbalnej pamięci operacyjnej 3) Test Sortowania Kart Wisconsin (WCST) do oceny pamięci operacyjnej i funkcji wykonawczych. 4) Test Fluencji Słownej (Verbal Fluency Test) do oceny fluencji słownej. U badanych zbierany jest szczegółowy wywiad diagnostyczny dotyczący czasu trwania choroby, stosowanego leczenia, przebytych chorób i urazów mózgu, a także dokładny wywiad rodzinny. Wstępne wyniki badań pozwalają wnioskować, że badania neuropsychologiczne mogą stanowić cenne narzędzie diagnostyczne u chorych prezentujących zachowania autoagresywne oraz mogą być pomocne w ocenie ryzyka wystąpienia zaburzeń agresywnych w zaburzeniach psychicznych.

Cechy osobowości i poziom inteligencji emocjonalnej młodocianych pacjentów dokonujących samouszkodzeń

Gmitrowicz Agnieszka  Klinika Zaburzeń Afektywnych i Psychiatrii Młodzieżowej UM w Łodzi

Jabłkowska Karolina  Klinika Zaburzeń Afektywnych i Psychiatrii Młodzieżowej UM w Łodzi, Zakład Psychologii Lekarskiej UM w Łodzi

Krzekotowska Anna  Centralny Szpital Kliniczny UM w Łodzi

W perspektywie ostatnich kilku lat obserwuje się znaczne nasilenie zjawiska zachowań autoagresywnych u dzieci i młodzieży. Aktualny poziom wiedzy na temat samouszkodzeń, ich etiopatogenezy jest niewystarczający toteż zagadnienie to wymaga dalszych badań. Dostępne wyniki dotyczące uwarunkowań tych zachowań, uwzględniają obok czynników biologicznych także psychologiczne, jednak w zakresie tych drugich należy oczekiwać wpływu zmiennych kulturowych i środowiskowych. Stąd zasadne wydaje się badanie związku pomiędzy cechami osobowości, wyznaczającymi zachowanie oraz poziomem inteligencji emocjonalnej, warunkującej radzenie sobie w sytuacjach społecznych a zachowaniami autoagresywnymi u dzieci i młodzieży. Badaniami objęto dotąd 20 pacjentów (w wieku 13-18 lat) Oddziału Młodzieżowego oraz Poradni Przyklinicznej dla Młodzieży CSK UM w Łodzi, u których stwierdzono powtarzające się samouszkodzenia. Zakładamy, że posługując się następującymi metodami badawczymi: Kwestionariuszem Osobowości Eysencka (EPQ-R) oraz Dwuwymiarowym Inwentarzem Inteligencji Emocjonalnej (DIMENO) uda się uchwycić zależności między cechami osobowości, co może mieć znaczenie prognostyczne i być w przyszłości podstawą do skonstruowania profilu osobowości charakteryzującego młodzież z SU. Przyjrzenie się obu aspektom psychologicznym SU przyczyni się także do zrozumienia specyfiki tego problemu u młodzieży.

Problemy psychiatrii dzieci i młodzieży w regionie łódzkim

Gmitrowicz Agnieszka  Klinika Zaburzeń Afektywnych, Psychotycznych i Psychiatrii Młodzieżowej Katedry Psychiatrii UM w Łodzi

W regionie łódzkim w 2005 populacja osób w wieku 0-19 wynosiła 578 579, natomiast liczba zatrudnionych specj. psychiatrów dzieci i młodzieży- 14 (wskaźnik potencjalnych pacjentów na 1psychiatrę:~40 tys.). Jest to najbardziej sfeminizowany region w Polsce, z wysokim wskaźnikiem bezrobocia (19,6% w 2004). Zapobieganie zaburzeniom psychicznym u dzieci i młodzieży zależy przede wszystkim od stałego monitorowania ich występowania oraz badania związku pomiędzy czynnikami środowiskowymi a kształtowaniem się obrazu psychopatologicznego tych zaburzeń. W ub. 10 leciu obserwowaliśmy w populacji szpitalnej alarmujący wzrost liczby młodzieży z zaburzeniami odżywiania się, natomiast aktualnie - z zachowaniami agresywnymi i autoagresywnymi. Autorka rozpoczęła badania ankietowe 2 tys. uczniów wylosowanych szkół ponadpodstawowych, mające na celu m.in. ocenę występowania wspomnianych zachowań i ich związku z wybranymi czynnikami środowiskowymi.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci z perspektywy teorii przywiązania

Iniewicz Grzegorz  Instytut Psychologii UJ, Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ

Od kilku lat obserwujemy rosnące zainteresowanie teorią przywiązania. Podyktowane jest to zapewne wieloma czynnikami. Jednym z nich może być stosunkowo duża łatwość łączenia na jej gruncie różnych teorii wyjaśniających powstawanie zaburzeń emocjonalnych, a także integrowania ich z terapią. Przesłanki dotyczące prawidłowego i zaburzonego funkcjonowania skłaniają do tworzenia modeli uwzględniających wiele czynników kształtujących nasze funkcjonowanie, a także ich dynamiczne zmiany. Podczas wystąpienia zostanie przedstawiony model, który może być propozycją rozumienia wpływu emocjonalnych doświadczeń związanych z relacjami pomiędzy dziećmi i rodzicami a powstającymi symptomami zaburzeń.

Współpraca profesjonalistów w oddziale dziennym psychiatrii wieku rozwojowego AM w Warszawie

Jagielska Gabriela  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie

Brzozowska Agata  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie

Resler-Maj Anna  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie

We współczesnej psychiatrii wieku rozwojowego znaczącą rolę diagnostyczno-terapeutyczną pełnią oddziały dzienne. Ich bezsprzeczną zaletą jest zapewnienie intensywnej terapii bez całkowitego odrywania dziecka od jego naturalnego środowiska oraz umożliwienie dostosowanej do stanu zdrowia formy edukacji. Tworzenie planu leczenia zaburzeń psychicznych dziecka wymaga zwykle m.in. dokładnej diagnozy dotychczasowych środowisk życia dziecka; współpracy z rodziną pacjenta, nauczycielami, pedagogami, psychologami, a niekiedy również kuratorami i sądami rodzinnymi. Terapia dziecka zawsze powinna uwzględniać całokształt problemów biopsychospołecznych dziecka i jego rodziny. Z tego powodu praca psychiatry dziecięcego w znacznym stopniu polega na współpracy z różnymi profesjonalistami, również spoza placówki medycznej. Od października 2004 przy Klinice Psychiatrii Wieku Rozwojowego powstał oddział dzienny. Przedstawiono strukturę oddziału, wielospecjalistyczne formy terapii, podjęto próbę analizy efektów współpracy między profesjonalistami. Współdziałanie specjalistów przedstawione zostanie na podstawie analizy przypadku.

Współpraca pomiędzy zespołami i instytucjami zajmującymi się problemami młodzieży

Jagielska Gabriela  Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie

Miłość wczoraj i dziś - wyniki badań młodzieży licealnej

Jaklewicz Hanna  Uniwersytet Gdański, Elbląska Uczelnia Humanistyczno - Ekonomiczna

Rechlewska Anna  Uniwersytet Gdański

Przedmiotem zainteresowania jest pojęcie miłości, a także przemiany jakim ulega ono w procesie historycznym i rozwoju ontogenetycznym człowieka. Badanie przedstawia porównawczo sposoby pojmowania miłości przez młodzież licealną oraz osoby starsze. W odniesieniu do grupy adolescentów poruszono również kwestię wpływu płci psychologicznej na wyobrażenie idealnego partnera. Do przeprowadzenia badania wykorzystano ankietę własnej konstrukcji oraz kwestionariusz IPP Kuczyńskiej.

aby czytać dalej proszę kliknąć poniższy link

http://www.psychiatriapsychoterapia.pl/?a=articles_show&id=463